De Man met de Hamer

Aldus geschiedde op de tweede vrijdag van de donkerste maand in het jaar 2017, waarop het vlaggenschip uit Velp uitvoer naar de Møkerheide om aldaar 't Môks onveilig te maken met de bezetting van de vierenzestig velden. Oppergod Thor was uit Asgard gevaren en reed in zijn strijdwagen door de hemelen mee. Met zijn Mjölnir geselde hij de wolken, waardoor koude regen en harde wind de strijdwagen van Het Eerste op de proef stelden. De voorste wagen had daar weinig hinder van. Door het bescheiden formaat van de vierwieler, waarin drie goden zich hadden opgevouwen en daardoor het benodigde gewicht in de waagschaal stelden, geflankeerd door de enige godin van het achttal, had de koetsier geen moeite om op de afgesproken tijd ter plaatse te arriveren. De tweede strijdkar, groter van formaat en hoog op de wielen, waardoor op de zegetocht, achteraf in de donkere nacht, tunnels een grotere uitdaging bleken dan bruggen, had de volkse route door Nimeguen gekozen, en was door het gepeupel opgehouden en vertraagd. Terwijl er volgens hedendaags overgewaaid gebruik in de speelzaal danig gefilibusterd werd, kwamen ze fluks naderbij, om slechts enkele minuten te laat te arriveren op de speellokatie.

De Môkse demønen hadden een bedompte, slecht belichte kerker als slagveld gekozen, maar de onverstoorbare Velpse horde gaf geen krimp: er werd achter het bord gekropen en met vuur in de ogen gebromd: "Prettige partij."

Op het eerste bord was Schadd, God van de Gelijkheid, met wit uitstekend uit de opening gekomen. De hoofdman der avond bleef goede zetten produceren, totdat hij een remise-aanbod kreeg. Verstandig van zijn opponent, daar het niet wijs is de God van de Gelijkheid te tarten tot het uiterste. Schadd nam het aan, en het vuur in de ogen van de eerste demøøn dimde.

Het tweede bord werd bezet door Capellevæn, de Hartegod, die na de opening waarin aanvankelijk weinig problemen zichtbaar leken, een correct kwaliteitsoffer op e6 tegen kreeg. De zwarte stelling stond op wankelen als de tand van Týr, maar met zijn leeuwenhart bleef onze kapitein stug in de partij hangen. De rookwolken trokken op en de zwartveldige loper bleek een reuzendoder. De pion achterstand werd positioneel volledig tenietgedaan. De vijandelijke witte pionnen voor de koning werden op hun eigen kleur gezet, waardoor de velden zwakker werden. Lange halen snel thuis, moet de Hartegod gedacht hebben, en hij viel binnen met al zijn oorlogstuig. Dit kostte zijn tegenstander een stuk, en een eenvoudig gewonnen eindspel, dat niet bewezen hoefde te worden, want een al dan niet bewust zetje leidde tot mat in één, dat meteen werd gezien.

Erika, Godin van de Ruimte, en een directe afstammelinge van Fjorgyn had met het loperpaar een uitstekende stelling uitgebouwd. Steeds dieper drong ze door, al dan niet op afstand, en als een ware Walkure won ze materiaal. Hiermee versloeg ze weer een demøøn, ondanks dat deze zijn laatste kans niet waarnam: in tijdnood was het enige redmiddel van haar tegenstander een vrijpion, die nooit kon promoveren omdat Erika het promotieveld dekte. Totdat ze de lijn van haar eigen stuk onderbrak. Haar tegenstander zag het niet en verzuimde een nieuwe rijpreuzin op het bord te plaatsen, waardoor Het Eerste het punt toch bijschrijven kon.

Boeli, God van de Jeugd, nam af en toe achter bord vier plaats. Ziekte had hem geveld - de man met de hamer kwam regelmatig onaangenaam verpozen. Daarom had hij op deze avond beter de God van de Pot kunnen heten. Onze man berekende een combinatie van een zetje of zeven diep, en besloot dat door het pionoffer in alle varianten minstens een stuk en logischerwijs een toren zou worden gewonnen. De vriendelijke Angelicaanse Celt waartegen Boeli speelde wenste niet mee te werken. Aan het eind van de combinatie miste een zetje, waardoor Boeli ineens gewoon een pion achterstond, met een vrij belabberde stelling. Alsof de Asen tegen de Wanen speelden, vocht hij voor wat hij waard was, en bereikte bijzonder knap remise.

Onze God van de Natuur(kunde) Brænt kwam op bord vijf met een ouwe variant op de proppen tegen het Frans van een individu dat zomaar uit Svartalfheim tevoorschijn was gekomen. De vorige keer waren er bij de vrienden uit het Noorden al problemen geweest, en Brent zou deze niet krijgen, wisten alle goden. Onze jeugdspeler vermorzelde de slecht opgezette Jǫrmungandr bijna, maar verdedigde wat teveel pionnen, die standaard geofferd mogen worden, en verloor. Direct na de partij vergat de man blijkbaar dat zijn eigen regeltjes ook voor hem gelden, want hij ging hardop uitleggen dat Brænt anders had moeten spelen. De tips waren niet eens correct. Nee, geen mythisch karakter, deze randfiguur, eerder een Klaas Vaak

Wim, God van de Aanval, speelde met zwart een scherpe variant van de Pirc, die 50 jaar geleden populair was en waar zijn tegenstander kennelijk niet op voorbereid was. De tegenstander ruilde de lichte stukken en vluchtte met zijn koning in de lange rokade. Gesterkt door zijn kennelijke succes in de opening besloot onze agressieve teamgenoot gelijk Odin zelve tot een pionnenstorm over de damevleugel. Helaas overzag hij een combinatie, waardoor de aanval werd geneutraliseerd en uiteindelijk twee pionnen verloren gingen. Zijn tegenstander kon toen simpel afwikkelen naar een gewonnen eindspel.

Eri, de Winterkoning, kende een ijskoude behandeling van de opening. De zwarte koning had nog niet gerokeerd, en de partij was afgelopen na Lxa5. Daar hoeven we verder geen Edda over te schrijven.

Vadi, God van Talent, kwam ook prima uit de opening. Maar daar waar de stelling vroeg om een centrumaanval, werd er veel op de damevleugel gerooid. Vadim aasde op combinaties, en misschien had hij over moeten stappen naar koningsaanval, want de zwarte stukken leken net wat beter te coöpereren dan de witte van zijn tegenstander. Als een ware Hodr bleef Vadim kansen zoeken tegen de witte stelling, maar zijn vriendelijke tegenstander gaf geen krimp. Daardoor was remise uiteindelijk een goed resultaat.

Alzo geschiedde, waardoor het Velpse Vlaggenschip met de volle buit vertrok. De nachtreuzen van de Møkerheide vermijdend, reden ze via de Noordelijke wegen terug naar het vertrouwde. Nachtelijke ritjes werden afgesloten met dansjes en hier en daar werden de runentekens met de tien hamertjes alsnog in de grote rekenmachine geklopt.

Daarna was het tijd om de bedstee op te zoeken.
Want nieuwe avonturen staan te wachten voor de godin en de zeven goden.