Interne competitie P1 R11 2019-11-08

De eerste periode van de interne schaakcompetitie van de Velpse schaakvereniging nadert zijn ontknoping. Terwijl er door de bestuursleden druk werd overlegd tijdens een ingelaste vergadering, stroomde zaal 4 (of 5, daar mag ik van af zijn) vol met schakers die wel eens wilden zien of Ruud het periodekampioenschap over de streep zou trekken. Het is dat het bij schaken niet gebruikelijk is om te gokken op wedstrijden, maar waarschijnlijk zouden de meesten het voordeel van de twijfel aan Ruud geven, gelet op het niveau van de resterende tegenstanders.

Wat was het leuk dat Menno Potjer er weer eens was. En hij deelde gelijk een leuk complimentje uit over de verslagen op onze site. Goed om te horen dat deze gelezen en gewaardeerd worden. Hij mocht aantreden tegen Rick van Emden. Het werd een serieus maar voorzichtig gevecht van twee mannen die graag winnen, maar in ieder geval ook graag niet verliezen. De serieusiteit werd plots met een schaterlach onderbroken door een dame die niet iedereen kende, maar waarvan allengs duidelijk werd dat ze iets met Menno had. Het bleek een dubbelfunctie: dochter én chauffeur. De partij hobbelde naar remise en samen hobbelden ze naar huis.

Op bord 6 mocht Robert Ratering het met wit proberen tegen Jan van Galen. Op het oog is Jan de vriendelijkheid zelve, maar aan het bord probeert hij toch altijd de strijdbijl tevoorschijn te toveren. Dat dat met wat lawaai gepaard gaat, wordt met de mantel der liefde bedekt. Jan omsingelde de dame (geen schaterlach, geen chauffeur) van Robert, die zich eruit kon worstelen met stukverlies. Het ging van kwaad tot erger en opeens riep Robert uit ‘Ja zo hoeft het voor mij niet meer’ en feliciteerde Jan met de overwinning.

Son Stavenuiter mocht dit keer met wit onze voorzitter Wim Louwman uitdagen. Beiden speelden verzorgd schaak en pasten ervoor om al te doldwaas ten strijde te trekken. De partij is nooit ver buiten de remisemarge terechtgekomen en dat werd dan ook de uitslag. Prima voor Son natuurlijk, Wim kunnen we een aanvalsboek à la ‘Attacking Chess for Club Players’ aanbevelen.

Vadim van Kuijk liet op bord 4 met zwart Hans van Capelleveen alle hoeken van het schaakbord zien. Met verzorgd aanvallend spel wist hij Hans twee pionnen afhandig te maken, waarna het een kwestie van tijd leek tot hij het punt kon optekenen. Alleen had Vadim niet veel tijd. Nou is hij dat wel gewend (lees talrijke eerdere verslagen), maar hij stond hier toch wel voor een lastige keuze: zware stukken ruilen en het pionneneindspel technisch uitspelen, of juist een zware mataanval met de zware stukken opzetten. Hij vond zijn stelling voor het pionneneindspel niet goed en koos voor de mataanval. Die zag er loeidreigend uit en hij had Hans echt op de knieën, maar als een soort Rocky (I, II, III, IV of V) zag deze telkens een ontsnappingroute langs de randen van het ravijn. Vadim dacht op een moment de beslissende combi te zien, maar zag op tijd dat deze niet werkte. Maar de stelling stond zo op scherp, dat hij geen goed alternatief had. Hij verloor en eenieder, inclusief Hans, leefde met hem mee. Ook Eric de Winter, die toch al een slechte avond had na weer eens een verliespartij van Vitesse.

We rukken op naar bord 3. Daar speelde Alain van der Velden tegen Walter Manschot. Het werd een prachtige strijd waarin Alain ruimte op de damevleugel had gecreëerd:

Hier speelde Walter 1. .. Txa7 met het idee de dame er achter te gooien en de boel dicht te houden. Hij had echter Tb8 moeten spelen en de confrontatie moeten ontwijken. Dit was koren op de molen van Alain: 2. bxa7  Da8  3. Db6 Pc3.

Alain won, na volgens zeggen van Walter met de volgende magistrale zet: 4. La6! Na slaan volgt Db8 met damewinst. Maar b7 staat ook in, dus 4. .. Lc8 5. Pxc6! en al snel zag Walter in dat het een kansloze missie was.

En op bord 2 de strijd tussen subtoppers én broers Lazlo en Julian van Kuijk. Julian toont de laatste tijd veel groei in schaakvermogen, dus het zou wel eens een spannende strijd kunnen worden. Wat heet: het was een bloedstollend gevecht waarbij beiden niet schuwden om een aanval met een tegenaanval te pareren. Lazlo ging hierbij iets lichtvoetiger te werk dan zijn broer, die ook in deze partij zijn schaaktalent vol tentoonstelde. Hij won op fraaie wijze en daar had Lazlo wel respect voor. Gezamenlijk hielden ze de bardame van de Paperclip gezelschap, die dat wel kon gebruiken nadat de biljarters het laken alweer over de tafel hadden gedrapeerd.

Maar dan Ruud Verhoef. Het was aan André van Kuijk om hem met zwart van het periodekampioenschap te houden. Ruud memoreerde nog maar eens de historische partij die André van hem had gewonnen, wat hem tot een Angstgegner voor Ruud maakte. Maar André wist ook wel dat hij de underdog was. Alsof Vitesse Ajax van het kampioenschap af moest houden (terwijl ze niet eens van Groningen kunnen winnen in eigen huis). Maar de heren gingen aan de slag en eigenlijk verliep de partij voor beiden lang prima. Het werd een gesloten Siciliaan waarbij Ruud de pion op d6 onder vuur nam en André wat op de koningsvleugel probeerde. De partij kantelde eigenlijk pas toen Ruud besloot om zijn paard om te spelen en met zijn pionnen op de koningsvleugel een tweede aanvalsgolf in te zetten. André speelde te passief en zette zijn tegenaanval niet door (leer van je zonen, man). Voor hem geen smal pad langs het ravijn, maar een enkele reis het ravijn in, helaas.

Met nog 1 ronde te gaan is Ruud waarschijnlijk zeker van het periodekampioenschap. Het wordt nog spannend als het volgende week oneven is en Hans van Capelleveen weer eens uit de hoge hoed wordt gehaald. Dan wordt het waarschijnlijk Ruud tegen Hans. En voor runner up Eric hebben we Alain in gedachte. Dat zou toch een mooie apotheose van een memorabele periode zijn. Maar de computer kan natuurlijk zomaar anders besluiten, te meer daar spelers twee keer in een periode tegen elkaar kunnen worden geloot.